Kufizimet e një rinovimi të një shtëpie në qytetin e Bruklinit, në shikim të parë, mund të duken të ngurtë dhe urdhërues – dysheme të grumbulluara, secila e gjatë dhe e ngushtë, e lidhur nga katër mure të jashtëm, i përparmi shpesh i shënuar. Brenda, sfida kryesore është universale: si të sillni më mirë dritën në atë bërthamë të brendshme. Por siç u kujtua kohët e fundit firma e arkitekturës Leroy Street Studio, veçoritë e këtij lloji klasik të ndërtesës mund të jenë po aq të ndryshme dhe bindëse sa banorët e saj.
Gjashtë vjet më parë, skuadra e Leroy Street iu afrua nga Jeanne dhe Dennis Masel, një çift krijues dhe filantropik, të cilët së fundmi kishin blerë një shtëpi historike në Park Slope. Projektuar fillimisht nga arkitekti Fred W. Eisenla, prona e vitit 1910 është e stilit të Regjencës Britanike, me dritare të përkulura, një fasadë gëlqerore, një hyrje qendrore dhe një pjerrësi në nivelin e rrugës. Ky nuk ishte, me fjalë të tjera, guri juaj tipik i murrmë.
As Maselët nuk ishin klientët tuaj tipikë. Në përshkrimin e vizionit të tyre për shtëpinë, Dennis, një sipërmarrës, muzikant dhe producent filmash me shpirt të lirë, nxiton të thërrasë rock ‘n’ roll-in dhe argëtimin si parime udhëzuese. Jeanne, themeluesja e organizatës jofitimprurëse Art for Change, solli jenin e saj për trillime dhe aventura, për të mos përmendur një gropë dinamike të veprave bashkëkohore. “Ambicia jonë arkitekturore duhej të përputhej me angazhimin e saj ndaj artit”, thotë drejtori i Leroy Street, Shawn Watts. “Shtëpia ishte tashmë e bukur në rrugë, por nuk kishte kompleksitetin hapësinor që u nevojiteshin klientëve për mbledhjen e tyre.”
Pra, ai bëri një hap të guximshëm: Pse të mos riimagjinoni plotësisht gjysmën e pasme të shtëpisë, duke zëvendësuar tre nivele me dy, në mënyrë që të jepni tavane të larta dhe hapësirë të bollshme në mur? Ndërsa gjysma e poshtme e atij çifti tani përmban kuzhinën, zonën e ngrënies dhe dhomën e mbytur të familjes, pjesa e sipërme përfshin dhomën e ndenjes dhe bibliotekën zyrtare. “Kjo ishte lëvizja jonë e madhe,” shpjegon Watts për pllakat e dyshemeve të lëkundura, duke vënë në dukje se “duke bërë këtë ndërhyrje kirurgjikale më pas na u desh të ribashkonim pjesën e përparme dhe të pasme”.
Për ta bërë këtë, ata krijuan një shkallë skulpturore, por funksionale, me kthesa të lëngshme që zhvendosen për të zbuluar një çatitë vetëm pas ngjitjes. Shkëlqimi i tij, megjithatë, ndihet në të gjithë shtëpinë, duke përmbushur premtimin e pakapshëm të një bërthame të ndritshme. Dielli gjatë gjithë kohës lahet në dhomën e familjes dhe bibliotekën falë mureve të dritareve rrëshqitëse. “Ndihet sikur jeni në kopsht,” thotë Watts. Ato linja të paqarta të brendshme/të jashtme vazhdojnë te suita kryesore, e cila ka një tarracë të sajën, si dhe te shtesa nën çati, e cila mund të hapet në ajër të pastër nga të dy anët.
Arti, natyrisht, mbetet fokusi. Dhoma e baltës, e aksesueshme përmes një hyrje anësore me pamje nga rruga, është projektuar posaçërisht për një vepër rrethore nga Takashi Murakami. E përshtatur nga një hark, ajo shfaqet tani pas mureve të purpurta – një nuancë që i bën jehonë pjesës neoni të Tracey Emin në bazën e shkallëve. Diku tjetër ka vepra të bashkëpunëtorëve të kaluar me Art For Change, e cila bashkëpunon me organizata jofitimprurëse për të mbledhur fonde përmes shitjes së printimeve. Ato përfshijnë pikturat e zonës së ngrënies nga Danielle Orchard dhe Hyegyeong G. Choi, dhe mozaikun e banjës parësore, specifik për vendin, nga Summer Wheat. “Ne folëm shumë për të pasur të papriturën në çdo cep,” reflekton Dennis për përzierjen e përgjithshme, e cila mbetet në fluks ndërsa çifti rrotullon pjesët brenda dhe jashtë ruajtjes.