Në mesin e viteve 1930, legjendare Vogue kryeredaktore Diana Vreeland filloi të shkruante një kolonë për Harper’s Bazaar i quajtur Pse jo? në të cilën ajo do të inkurajonte lexuesit të provonin diçka të re, pothuajse si një guxim absurd magjepsës. Ndër sugjerimet e saj ishte ideja që lexuesit të mund t’i dekoronin shtëpitë e tyre tërësisht në ngjyrë të gjelbër, me një përzierje të gjelbëruar të bimëve të shtëpisë dhe porcelanit me xham. Por ngjyra e preferuar personale e Vreeland ishte e kuqja, konkretisht “ngjyra e kapelës së një fëmije ndonjë Portret i Rilindjes.”
Në vitin 1955, ajo i kërkoi stilistit të brendshëm Billy Baldwin të krijonte apartamentin e saj të famshëm në Nju Jork, i cili u përfundua në vitin 1957 dhe më vonë u shfaq në numrin shtator/tetor 1975 të Përmbledhje arkitektonike. Dhoma e ndenjes, të cilën Vreeland e përshkroi me entuziazëm si “një kopsht në ferr”, është një klasë master në artin e dizajnit monokromatik. Nuk është vetëm se dhoma është e gjitha e kuqe: është se Baldwin dhe Vreeland kombinuan tapetin e kuq, tapiceri të kuqe dhe bojë të kuqe me objekte që janë kulturalisht e kuqe, si letrat e lojës dhe hedhjet me kartona. (Veeland bëri jastëkët e punuar me gjilpërë në divan.)
Nga afresket në Villa of the Mysteries pranë Pompeit e deri te muret e Luvrit deri te Dhoma e Kuqe e Shtëpisë së Bardhë, e kuqja përcjell një farë madhështie mbretërore, si asnjë nuancë tjetër. pas Krishtit foli me stilistë me këndvështrime estetike dukshëm të ndryshme për një ngjyrë që të gjithë e pëlqejnë dhe u kërkoi atyre të bënin rastin – dhe të ndajnë këshillat e tyre – për dhomën tërësisht të kuqe.
Ashley Hicks, stilistja britanike me ngjyra dhe djali i David Hicks, kujton se babai i tij kishte një dhomë ngrënieje “të kuqe ndezëse” në shtëpinë e tij në fshat në fillim të viteve 1960. Vite më vonë, në Salone del Mobile në vitin 2022, Hicks më i ri projektoi një dhomë me tendë të kuqe për Buccellati, duke zbukuruar një hapësirë ngrënieje me një tekstil dhe piedestale të mrekullueshme turke me model chintamani, të pikturuara me dorë për t’i ngjasuar porfirit të kuq. Hicks thekson se ka një lidhje të fortë midis të kuqes dhe bibliotekave, nga muret te librat, “veçanërisht në bibliotekat neoklasike dhe viktoriane”, vëren ai. “Një nga ambiciet më të mëdha të babait tim ishte që të gjitha librat e tij të ktheheshin në të kuqe”, shton ai. (Hicks raporton se babai i tij bëri rreth 30 prej tyre.)
Firma AD100 e Miles Redd, Redd Kaihoi, vlerëson gjithashtu tërheqjen e librit të hijes dhe dikur projektoi një bibliotekë të kuqe të thellë, përveç përdorimit të sasive të bollshme të saj në projekte të tjera gjatë viteve. “Gjëja që askush nuk ju thotë vërtet është se dhomat e kuqe, ato janë natën dhomat, janë për mbrëmje, janë për zjarre, janë për nuancat mëndafshi të ndezura lehtë. Dhe ka diçka kaq mbështjellëse, të pasur dhe të mrekullueshme për të qenë në një dhomë të kuqe natën me një zjarr që shkon. Është thjesht një lloj magjie.”
Harry Nuriev i Crosby Studio kohët e fundit përfshiu atmosferën e natës në postin e Nju Jorkut të klubit ekskluziv të anëtarëve Silencio, ku ai vendosi një vështrim të shkëlqyeshëm, bashkëkohor në zhanrin krejt të kuq. (Hapësira e botës tjetër u frymëzua pjesërisht nga çuditshmëria elegante e dizajnit të David Lynch për Majat Binjake—mendoni ngjyrën e buzëve të Sherilyn Fenn dhe perden ikonë të kuqe të ndezur). Duke parë arkitekturën dhe dizajnin historik të klubeve të natës, Nuriev zbuloi se e kuqja ishte nuanca më ndjellëse. “Për mua, (e kuqja) është ngjyra e viteve 1960 dhe Studio 54,” thotë ai për AD PRO.